Γλυκό, ατόφιο χρυσάφι

Ολο και περισσότεροι μελισσοκόμοι στρέφονται στη βιολογική παραγωγή

«Αφήσαμε πίσω μας τη ζωή στην Αθήνα για να ασχοληθούμε με το βιολογικό μέλι στην επαρχία. Με τη γυναίκα μου, μαζεύουμε πλέον από τα βουνά το μελίτωμα ελάτης και το τυποποιούμε, το διακινούμε πανελλαδικά με τη δική μας φίρμα। Πρόσφατα, μάλιστα, αποσπάσαμε και διεθνή διάκριση σε αναγνώριση της ποιοτικής παραγωγής μας».

«Γλυκάθηκαν» από το μέλι και το ΄καναν κι επάγγελμα. Στα σαράντα του σήμερα, ο κ. Νίκος Ουρανός έχει γίνει εδώ και έξι χρόνια μελισσοκόμος. Είναι ένας από τους μόλις 33 έλληνες παραγωγούς που έχουν αφοσιωθεί αποκλειστικά στο βιολογικό, λιγότερο διαδεδομένο, μέλι. «Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, πήρα την απόφαση- έπειτα από μία τριετία σκέψης- να φύγουμε. Εως τότε ήμουν για δέκα χρόνια λογιστής, για άλλα τέσσερα σύμβουλος μηχανογράφησης. Ωσπου είπα, “δεν είναι ζωή αυτή...”, είχα φτάσει σ΄ ένα σημείο όπου μόνο δούλευα, γυρνούσα σπίτι μου μετά τις δώδεκα το βράδυ! Οταν πια τα μαζεύαμε για να μετακινηθούμε, το πλάνο μας ήταν πλήρως οργανωμένο και ξεκάθαρο: είχαμε ήδη πει, “πάμε να ασχοληθούμε τώρα με τα μελίσσια!..”», λέει στα «ΝΕΑ».

«Ηρθαμε εδώ, στην Άνω Καλεντίνη, μισή ώρα έξω από την Αρτα, τόπο καταγωγής της συζύγου μου, ιδανικό μελισσότοπο. Αρχαιολόγος μέχρι πρότινος η γυναίκα μου, Ευγενία Ξανθοπούλου, με ακολούθησε και στη νέα δουλειά μου. Στην πράξη, υποβάλαμε αιτήσεις και ενταχθήκαμε στο Πρόγραμμα Νέων Αγροτών, πήραμε κι επιδότηση, συνολικά 50.000 ευρώ. Αγοράσαμε έτσι τα απαραίτητα, νοικιάσαμε και μια αποθήκη για τις εργασίες μας. Οσα είχα δει από παιδί στα λιγοστά μελίσσια των θείων μου έφταναν, σε συνδυασμό και με τη σχετική μελέτη και τα απαραίτητα πειράματα, για να τα καταφέρνω σύντομα μια χαρά! Πάνω στο βουνό, στα γύρω χωριά, σε υψόμετρο ώς και χίλια μέτρα, στήσαμε αρχικά 130, σήμερα πια 300, παραγωγικές κυψέλες, πάρα πολλές για μόλις δύο άτομα...», συμπληρώνει ο κ. Νίκος Ουρανός. Στην πορεία, το ζευγάρι φρόντισε να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις του. Εχτισε ιδιόκτητο μελισσοκομείο, εργαστήριο 250 τετραγωνικών μέτρων, έκανε επένδυση 300.000 ευρώ. «Περάσαμε επιτυχώς τους ελέγχους από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες χωρίς να... μελώσουμε κανέναν! Σήμερα είμαστε σε θέση να παράγουμε πέντε διαφορετικά μέλια, αλλά και γύρη, με την επωνυμία ΕΒΙΟΝ Βιολογική Μελισσοκομία: από κόκκινη κεφαλληνιακή ελάτη, καστανιά, ανοιξιάτικο και φθινοπωρινό ρείκι και κουμαριά, όλα τους πιστοποιημένα ως βιολογικά, σε ετήσια παραγωγή που φτάνει τους οκτώ ώς και δέκα τόνους. Πλέον είμαστε ευτυχισμένοι, δεν γυρίζουμε πίσω ούτε μ΄ όλα τα λεφτά του κόσμου!».

«Εκανα το χόμπι επάγγελμα»!

Γλυκιά, οικογενειακή υπόθεση έχει κάνει το μέλι ο 32χρονος Δημήτρης Γονίδης, στη Δρυοπίδα Κύθνου. Μαζί με τον αδερφό του ακολουθούν τα χνάρια του πατέρα τους, αλλά σε πιο συστηματική βάση. «Ηταν ερασιτέχνης μελισσοκόμος. Από αυτόν πήρα την τεχνογνωσία για να ξεκινήσω, το 1999, κι εγώ να κάνω τότε το χόμπι μου και δουλειά. Μελίσσια είχε μόλις καμιά δεκαριά, εγώ αγόρασα κι άλλα, τα έφτασα πλέον στα εκατό, που έχω διάσπαρτα σήμερα σε ύψωμα κοντά στην παραλία Λεύκες...», λέει στα «ΝΕΑ». Παρά το άγονο του νησιού του, ο νεαρός παραγωγός έχει τον τρόπο του να... μελώνει, από το 2002 μάλιστα, με τρόπο βιολογικό. «Καλλιέργειες εδώ δεν υπάρχουν, κύρια ανθοφορία μας, κάθε Ιούνιο, είναι το αυτοφυές θυμάρι. Αν όλα πάνε καλά με τον καιρό, έχουμε εξασφαλισμένα ώς και είκοσι κιλά ανά κυψέλη, πέρυσι φτάσαμε και τους δύο τόνους συνολικά. Χωρίς πολλές βροχές ωστόσο κατόπιν και με καύσωνα πρόπερσι, βγάλαμε μόλις 120 κιλά απ΄ όλα τα μελίσσια», προσθέτει. «Οικονομικά, πάντως, αξίζει τον κόπο. Πλούσιοι δεν θα γίνουμε, αλλά γενικά στα βιολογικά προϊόντα είναι πιο εύκολη η προώθησή τους στα καταστήματα στην Αθήνα και την υπόλοιπη χώρα- εμείς ξεπουλάμε προς 23 το κιλό. Παράγουμε και κερί, ενώ ήδη έχουμε φυτέψει και βιολογικό φασκόμηλο που του χρόνου θα βγει και αυτό στην αγορά. Η σταδιακά ανοδική πορεία μας μάς έχει ανοίξει την όρεξη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα».



Ελληνικά βιολογικά μέλια διακρίθηκαν σε διεθνή διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Ιταλία


Οικογενειακή επιχείρηση με... 30.000 εργάτριες

ΣΟΪ ΠΑΕΙ το... μέλι για τον 65χρονο Κώστα Φασιλή στο χωριό Πραγματευτής του Δήμου Λεωνιδίου, στην Αρκαδία. Συνεχίζει παράδοση εβδομήντα πέντε χρόνων που κρατά από τον παππού του, μόνο που ακολουθεί τρία χρόνια τώρα κατεύθυνση βιολογική. «Εξακολουθώ να αγωνίζομαι όσο αντέχω! Ο πατέρας μου, θυμάμαι, μ΄ έπαιρνε από επτά χρονών παιδάκι στη δουλειά, τότε που είχαν τα παλιά στρογγυλά κοφίνια από καλάμι για κυψέλες. Ωσπου, από το 1967, ασχολήθηκα πια κι εγώ επαγγελματικά. Λίγα χρόνια αργότερα ανέλαβα πλήρως τη διαδικασία...», λέει.

«Και σήμερα, ουσιαστικά, εγώ εξακολουθώ να κάνω την παραγωγή, απλώς παίρνω κι εργάτη για να μεταφέρει τα μελίσσια μου. Με βοηθά και η κόρη μου στον τρυγητό και στην αποθήκευση, όπως και ο γιος μου, που μια δεκαετία τώρα ακόμα μαθαίνει τα μυστικά για το καλό μέλι: θέλει χρόνο, εμπειρία μεγάλη αυτή η ενασχόληση. Οσο και να τα διαβάσεις, αν δεν δεις κάποια πράγματα στην πράξη, δεν τα πετυχαίνεις...», ξεκαθαρίζει.

Με 30.000 μέλισσες να... στριμώχνονται σε καθεμιά από τις τετρακόσιες κυψέλες της στα βουνά της Κυνουρίας, η οικογένεια Φασιλή βγάζει ετησίως δέκα τόνους μέλι από έλατο, φθινοπωρινό ρείκι και θυμάρι. «Το διαθέτουμε κυρίως στην Αθήνα, σε βιολογικά μαγαζιά. Το δίνουμε προς 6 ευρώ το κιλό στη χονδρική, γύρω στα οκτώ στη λιανική- τα καταστήματα, βέβαια, το πουλούν διπλάσια».


ΤΑ ΝΕΑ online